รองเท้าคู่ใหม่ (อ่านแล้วน้ำตาซึม)

พ่อร้องไห้เบา ๆ ขึ้นก่อน ร้องด้วยอาการที่ไม่ได้ดั่งใจต้องการ เพราะเช้าวันนั้นเป็นวันเปิดเทอม พ่อต้องการรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ เพราะคู่เก่าที่มีอยู่ขาดจนนิ้วก้อยโผล่แล้ว แต่ย่ายังสาละวนกับการนึ่งขนมถ้วยอยู่หน้าเตาที่ชานเรือน ไม่ยอมสนใจเสียงร้องไห้ของลูกชายจอมพยศ พ่อแปลกใจว่าครั้งนี้ทำไมย่าจึงไม่สนใจกับการร้องไห้ของพ่อ 

พ่อย้อนคิดไปถึงสมัยที่ไปเที่ยวงานวัดกับย่า เมื่อเห็นเพื่อน ๆ เล่นยิงปืนแก๊ปกัน พ่อก็อยากได้ขึ้นมาทันที ไม่ฟังเสียงทัดทานจากย่าว่าไม่ได้พกสตางค์มา อาวุธของพ่อคือการร้องไห้ พ่อล้มตัวดิ้นพราดตรงนั้น จนย่าต้องยอมซื้อปืนแก๊ปให้ทั้งที่ย่ามีเงินไม่พอ ต้องขอยืมเพื่อนบ้านที่มาเที่ยวในงานนั้น 

ครั้งนั้นเมื่อกลับถึงบ้านย่าตีพ่อด้วยเรียวมะขามอย่างไม่นับ แล้วกำชับว่าอย่าทำอย่างนี้อีก หลังจากนั้นย่าก็ทายาหม่องตรงรอยที่เกิดจากไม้เรียว ย่าทายาหม่องให้พ่อและย่าก็ร้องไห้ไปด้วย พ่อไม่เข้าใจหรอกว่า ทำไมย่าตีพ่อแต่ย่ากลับร้องไห้ นั่นเป็นอีกครั้งหนึ่งที่พ่อทำพยศกับย่า

ขณะที่พ่อทำพาลพาโลร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล ย่าก็ยังสาละวนกับการหยอดขนมถ้วยและยัดดุ้นฟืนใส่เตานึ่งขนมถ้วยอย่างไม่สนใจ ในที่สุดพ่อก็พยศด้วยการส่งเสียงร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ และขว้างข้าวของปิ่นโตที่ใส่อาหารไปโรงเรียนทิ้ง พร้อมกับส่งเสียงร้องไห้ดังขึ้นอีก

การเรียกร้องความสนใจได้ผลขึ้นมาบ้าง เมื่อย่าคว้าดุ้นฟืนขว้างมา ในใจพ่อนั้นอยากจะให้ดุ้นฟืนถูกหัวหูให้แตกเสียเลยจะได้สะใจ แต่ดุ้นฟืนก็ห่างไกลไปตั้งวา เพราะย่าขว้างขู่ไปอย่างนั้นเอง แล้วฉากไล่ล่าก็เริ่มต้นขึ้น 

ย่าละจากการนึ่งขนมมาวิ่งไล่กวดพ่อตามที่พ่อวางกับดักไว้ พอย่าวิ่งไล่ใกล้จะทัน พ่อก็เร่งฝีเท้าหนีจนห่างออกไป พอย่าถอยห่างพ่อก็จะชะลอฝีเท้ามายั่วอีก เป็นอยู่อย่างนั้น จนย่าเหนื่อยและยอมแพ้ด้วยการโยนไม้เรียวทิ้ง แล้วสัญญาว่าจะพาไปซื้อรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ตามที่ลูกชายจอมพยศต้องการ

พ่อใช้ชายเสื้อเช็ดน้ำตาให้แห้งเมื่อมาถึงร้านค้าในตลาดที่ย่าซื้อข้าวของอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็นแป้ง น้ำตาล มะพร้าวสำหรับทำขนมขาย ย่าไม่พูดอะไรกับพ่ออีก จนกระทั่งพ่อเลือกรองเท้าผ้าใบคู่ใหม่ได้ดั่งใจแล้ว ย่าหันไปบอกกับเจ้าของร้านด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “จดไว้กับของเก่าก็แล้วกันนะ” 

เมื่อพ่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของย่า รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกติดอยู่ที่ลำคอ พ่อพยามกล้ำกลืนมันลงไปอย่างลำบากยากเย็น...แล้วน้ำตาพ่อก็ไหลอาบแก้มอีกครั้ง แต่ปราศจากเสียงสะอึกสะอื้น ซึ่งครั้งนี้...ความรู้สึกของพ่อต่างจากการร้องไห้ครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง

- จาก ห่างไกล ไม่ห่างกัน โดย โดม วุฒิชัย
- ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต

 — กับ Payia Kheanprasert และ สิริพร เขียนประเสริฐ